අද 2011 ජූනි 15
අද මට හරිම කනගාටුදායක දවසක්. හේතුව, මම නොහිතා කරපු දෙයකින් මගේ ළඟින්ම ඉන්න කෙනෙකුගේ හිත තදින් රිදීම.
ඇයි එහෙම වුණේ කියලා තේරුම් ගන්න මම බොහොම උත්සාහ කළා. වුණේ මොකක්ද කියලා පැහැදිලි කරන්න මොන තරම් උත්සාහ කළත් මට ඒක කරගන්න බැරිව ගියා.
එයත් උත්සාහ කළා එයාගෙ හිත රිදුණෙ ඇයි කියල මට පැහැදිලි කරන්න. ගොඩක් වචන එහාට මෙහාට වුණා. අවසානෙදි මම තේරුම් ගත්තා කියල මම විශ්වාස කරනවා. ඒත් එයාට ඇතිවුණු හිත් වේදනාව සියයට සියයක් මට තේරුණා කියල හිතන්න අමාරුයි නෙ?
ඉතින් ඇයි එහෙම වෙන්නෙ?
අපට ඇත්තටම පුළුවන්ද තවත් කෙනෙකුගෙ හිතිවිලි පරම්පරාව පිරිසිඳ දකින්න?
පරචිත්ත විජානන ඥානය ලබපු කෙනෙකුට ඇර සාමාන්‍ය අයට එහෙම අන් අයගෙ සිත් කියවීම අමාරුයි.
අන් අයගෙ සිත් කියවීම පැත්තකින් තියමු. අපිට පුළුවන් ද අපේම හිත් කියවන්න? ඊළඟ මොහොතෙ මගේ හිතට මොන සිතිවිලි පහළ වෙයි ද කියන්න මට දැන් පුළුවන් ද? මට නම් හිතෙන්නෙ බැහැ කියලයි.
ඒ වෙනුවට කරන්න පුළුවන් එක දෙයයි. ඒ තමයි, තමන්ගෙ සිතිවිලි පරම්පරාව නිරීක්ෂණය කිරීම. ඒවා පහළ වෙන පහළ වෙන අන්දමට නිරීක්ෂණය කරන්න ඕන. ඒ සිතිවිලි මොනවාදැයි හඳුනා ගන්න ඕන. ලෝබ සිතිවිල්ලක්, ද්වේශ සිතිවිල්ලක්, මෝඩ සිතිවිල්ලක් හැටියට ඒවා හඳුනා ගන්න පුළුවන් වේවි ටික කලක් පුහුණු කළොත්. ලෝබ සිතිවිල්ලක් කිව්වම වරදවා වටහා ගන්න ඕන නැහැ. ආදරය, සෙනෙහස, ආශාව, තණ්හාව, රාගය, කැමැත්ත..මේ කොයිවත් ලෝබ සිතිවිලි තමා. එතකොට පිළිකුළ, වෛරය, තරහ, කළකිරීම, කේන්තිය, කෝපය, අප්පිරියාව, දුක, වේදනාව..මේ කොයිවත් ද්වේශ සිතිවිලි. වැරදි අවබෝධය, අවිද්‍යා සහගත බව, නියම දේ නියම ආකාරයෙන් නොදැකීම මෝඩකමයි. අපි අතින් වැඩියෙන්ම සිද්ධ වෙන්නෙත් ඒකමයි මට නම් හිතෙන විදියට.
ඉතින් මේ ලෝබ, ද්වේශ, මෝහ සිතිවිලි වලින් ඈත් වීමට කලින් ඒවා හඳුනා ගැනීම වැදගත් නෙ. තමා ඉන්නේ, වැරදි මග බව නොදන්නාටත්, හරි මග බව නොදන්නාටත් වඩා වැරදි මග බව දන්නාත්, හරි මග බව දන්නාත් වඩා ඥානවන්ත නිසා. හරි මග යන්න පටන් ගන්න කලින්, ඉන්නෙ වැරදි මගේ බව තේරුම් ගන්න එපැයි.
තමන්ගෙ හිතට එන හැම සිතිවිල්ලක් ම මෙහෙම හඳුනා ගන්න යනකොට, ඒවා නම් කරන්න යනකොට, යහපත් සිහිය ඇති වෙන්නෙ ඉබේමයි. හැම සිතිවිල්ලක්ම සිහිකල්පනාවෙන් කරන නිසා. හැම ක්‍රියාවකටම මුල් වෙන්නෙත් සිතිවිල්ලක් නෙ. සිහිය වැඩෙනකොට හිත සමාධි ගත කර ගන්න ලේසියි. මනා සිහියෙන් ඉන්නකොට දේවල් වැටහෙනවා වැඩියි. වැරදි අවබෝධයන් අඩු වෙනවා. අත් වැරදීම්, අතපසුවීම් අවම වෙනවා. පසුතැවිල්ලට ඉඩක් නැති වෙනවා මේ නිසා.
මොන තරම් සැහැල්ලුවක් ද..!
කොහොම හරි, අද සිද්ධ වුණු දෙයින් පැහැදිලි වුණේ තමන්ගෙ හිතට කොයි තරම් ළඟ කෙනෙකුට වුණත් තමන්ගෙ හිතිවිලි පරම්පරාව තේරෙන්නෙ නැහැ නේද, ඒ වගෙම තමන්ටත් ඒ කෙනාගෙ හිතිවිලි පරම්පරාව තේරෙන්නෙ නැහැ නේද කියන එක. කෙනෙක්, තවත් කෙනෙකුට කිසිම දාක අයිති නැහැ කියන්න මීට වඩා උදාහරණ ඕන නැහැ.
තමන්ට තමන් වත් අයිති නැතිකොට, අනිත් අය ගැන කවර කතා ද, නේද?
