Wednesday, July 25, 2012

අදයි ඔබව කලෙකින් පසූ මා දුටූවේ...

අද 2012 ජූලි 20


අද වෑන් එකේ මල්ලි අලුත් කැසට් එකක් දාල. ජෝතිපාලගෙ. ජෝතිපාල මැරිලත් අවුරුදු විසි පහක් පහුවුණේ ගිය 07 වෙනිද නේද කියල මතක් වුණේ එතකොට. 


“…ඔබේ පෙම් වදන් නෑ එදා මෙන් ඇසෙන්නේ
හදේ පෙම් හැඟුම් නෑ එදා මෙන් නැගෙන්නේ
සඳේ රන් කැලුම් නෑ එදා මෙන් දිලෙන්නේ
විලේ නිල් නෙලුම් නෑ එදා මෙන් පිපෙන්නේ.....”


ජෝතිපාල ගෙ හැඟුම් බර හඬ. 


"...දිනක් නුදුටුවොත් මා...එදා ඔබ හැඬූවේ...
අදයි ඔබව කලෙකින් පසූ මා දුටූවේ..."


ජෝතිපාල මේ කියන්නෙ හැම දේකම තියෙන අනිත්‍ය බව නෙමෙයි ද??
ඉස්සර දවසක් නොදැක හිටියත් අඬන කෙනාව දැන් දකින්නෙත් කලාතුරකින්....එහෙම වුණා කියල දුකකුත් නැති බවනෙ හැඟවෙන්නෙ? ලොකු වෙනසක්.



එක අතකට මොකක්ද මේ 'දකිනවා' කියන්නෙ? 
අපි ඇත්තටම දකින්නෙ කෙනෙක් හෝ දෙයක් ද? 
එහෙම නැතිනම්, ඒ කෙනා හෝ වස්තුව මතට වැටෙන ආලෝක කිරණ පරාවර්තනය වෙලා ඇවිත් අපේ ඇහේ දෘෂ්ටි විතානය මත හැදෙන ප්‍රතිබිම්බ නෙමෙයි ද අපි ඇත්තටම දකින්නෙ?? 


එතකොට, ඒ ක්‍රියාවලිය සිද්ද වෙලා, ඒ ප්‍රතිබිම්බය අපේ මනසින් අපි හඳුනා ගන්නා අවස්ථාව වෙනකොට, අදාළ කෙනා හෝ වස්තුව, නිරන්තර වෙනස්වීමේ සිද්ධාන්තය මත වෙනස් වෙලා ඉවරයි. එතකොට...අපි යම් යම් හැඟීම් පහළ කර ගන්නෙ, ආශා සහගත හැඟීම් හෝ වේදනා සහගත හැඟීම්...එහෙමත් නැතිනම් පිළිකුල් සහගත හෝ ද්වේශ සහගත හැඟීම් පහළ කර ගන්නෙ....ඇත්තටම අපේ මේ මනස තුළ ඇති වෙන ප්‍රතිබිම්බ ගැන මිසක්, සත්‍ය වශයෙන් ඉන්න පුද්ගලයා හෝ පවතින වස්තුව ගැන නෙමෙයි..නේ?

එතකොට ..ඔක්කොම සිද්ධ වෙන්නෙ අපේ මේ හිත ඇතුළෙ පමණයි...අපට කිසිම දාක කිසිම කෙනෙක් හෝ දෙයක් දකින්න බෑ ඒ කෙනාගේ හෝ ඒ වස්තුවේ ප්‍රතිබිම්බය මිසක!! ඉතින්...එහෙම නම්.. අපි පහළ කර ගන්න හැඟීම් ඇති වෙන්නෙත් ඒ ප්‍රතිබිම්බ ගැන ම තමයි...!


මුහුණ බලන කණ්නාඩියක් ජීවිතේට දැකලා නැති ගැමියෙකුට කණ්නාඩියක් හම්බු වෙලා, ලොකු අලකලංචියක් සිද්ද වෙන නාට්‍යයක් කාලෙකට කලින් රූපවාහිනියෙන් දැක්ක..නම 'සක්කාය දිට්ඨි'. කණ්නාඩියෙ ඉන්නෙ තමන්ය කියල නොහඳුනන නිසා වෙන අවුල් ගොඩක් තමයි ඒකෙ නිරූපණය වෙන්නෙ. විශේෂයෙන් ම ඔහුගෙ බිරිඳ..කණ්නාඩියෙන් පෙනෙන්නෙ සැමියගෙ අනියම් පෙම්වතියක් කියල හිතාගෙන..නොයෙක් ආවේග පහළ කර ගන්නව. ඒ රූපෙට බණිනව..දොස් දකිනව..නමුත් ඇත්තෙන්ම වෙන්නෙ..ඒ සියල්ල සිද්ද කර ගන්නෙ තමන්ටමයි! බණින්නෙ, ඇද කුද දකින්නෙ..තමන්ගෙමයි..! 


ඉතින්...අපේ මනසෙ ඇඳෙන ප්‍රතිබිම්බ ගැන අපි පහළ කර ගන්න හැඟීමුත් හරියට මේ වගේමයි නේද??

දේවල් දැකීම නිසා අපිට ඇති වෙන ආවේග...සතුටු සහගත...ද්වේශ සහගත...පිළිකුල් සහගත...වේදනා සහගත..මේ කොයි එකත් ඇති වෙන්නෙ මෙහෙමයි නේද එතකොට??


එහෙම නම්...දකින, නොදකින දේවල් ගැන, තැවීම....දැවීම...සතුටු වීම....ආසා වීම...කිසිම තේරුමක් නැති දෙයක්!


එතකොට...ජෝතිපාලගෙ සින්දුවෙ පෙම්වතී අපරාදෙ ඉස්සර පෙම්වතා නුදුටු දවස්වල අඬල තියෙන්නෙ..!


එහෙම හිතෙනකොට ඇතිවුණු හීන් හිනාවත් එක්ක මම වෑන් එකෙන් බැස්සෙ. වෑන් මල්ලි ඒක 'දැකල' අමුතු විදියට මා දිහා බලනව මම 'දැක්ක'. 
එයත් මනසෙ ඇඳුණු 'ප්‍රතිබිම්බය'ට රැවටෙන්න ඇති!











2 comments:

  1. අපි තාමත් ඒ අරුත් බර ගීත කොච්චර ආසාවෙන් රසවිඳිනවද.
    අදයි ආවේ මේ පැත්තට

    ReplyDelete
    Replies
    1. සසිනි..ස්තුතියි මේ පැත්තෙ ආවට. ඒ සින්දු අපි අදටත් රස විඳින එක නම් ඇත්ත තමයි..ඒත් මම මේකෙන් කියන්න අදහස් කළේ නම් ඒ සින්දු ගැන නෙමෙයි. ඔයාට ඒක තේරුණේ නැතුවා වත් ද? :)

      Delete